اوس یوازیتوب راته ښه وي، ددې نړۍ خلک دې ځان ته ډېر رانږدې کي داسې به فکر وکې چې ته او هغه یو یاست، دا فکر ما درلودی خو هغه نه درلودی، نه وم خبر چې زما ریښتینولي وراته د قدر وړ نده. دلته راځم، هیڅوک نسته، ټولې تېرې خبري هیرې کم، د ابو څپو ته ګورم، د چوغکو آوازو ته، د لمر لوېدو ته.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر